Ostatnie tango w ParyżuLast Tango in Paris Gatunek dramat erotyczny Rok produkcji 1972 Data premiery 14 listopada 197210 maja 1973 (Polska) Kraj produkcji FrancjaWłochy Język francuskiangielski Czas trwania 136 minut Reżyseria Bernardo Bertolucci Scenariusz Bernardo Bertolucci, Franco Arcalli Główne role Marlon BrandoMaria SchneiderJean-Pierre Léaud Muzyka Gato Barbieri Zdjęcia Vittorio Storaro Scenografia Philippe Turlure, Maria Paola Maino, Ferdinando Scarfiotti Kostiumy Gitt Magrini Montaż Franco Arcalli, Roberto Perpignani Produkcja Alberto Grimaldi Budżet ok. 1,25 mln dolarów Multimedia w Wikimedia Commons Ostatnie tango w Paryżu (ang. Last Tango in Paris / fr. Le Dernier Tango à Paris) – francusko-włoski film fabularny z 1972 w reżyserii Bernardo Bertolucciego. Film wywołał skandal z powodu śmiałych scen erotycznych. Scenariusz napisali Bernardo Bertolucci, Franco Arcalli i Agnès Varda, wyreżyserował go Bertolucci, a twórcą ścieżki dźwiękowej był jazzman Gato Barbieri. Obsada[edytuj | edytuj kod] Marlon Brando – Paul, amerykański emigrant i właściciel hotelu Maria Schneider – Jeanne, młoda Paryżanka Jean-Pierre Léaud – Thomas, reżyser i narzeczony Jeanne Veronica Lazar – Rosa, zmarła żona Paula Maria Michi – matka Rosy Massimo Girotti – Marcel, były kochanek Rosy Giovanna Galletti – prostytutka, znajoma Rosy Catherine Allégret – Catherine, pokojówka w hotelu Paula i Rosy Gitt Magrini – matka Jeanne Luce Marquand – Olympia, była pielęgniarka z okresu dzieciństwa Jeanne Dan Diament – inżynier dźwięku TV Catherine Sola – dziewczyna skryptu Mauro Marchetti – kamerzysta TV cameraman Peter Schommer – asystent kamerzysty TV Catherine Breillat – Mouchette, krawcowa Marie-Hélène Breillat – Monique, krawcowa Darling Légitimus – konsjerż Armand Abplanalp – klient prostytutki Rachel Kesterber – Christine Ramón Mendizábal – lider orkiestry tanga Mimi Pinson – przewodniczący jury tanga Gérard Lepennec – pracownik firmy przewożącej wysokie meble Stéphane Koziak – pracownik firmy przewożącej niskie meble Michel Delahaye – sprzedawca Biblii (scena usunięta) Laura Betti – przymilająca się dziewczyna (scena usunięta) Jean-Luc Bideau – kapitan barki (scena usunięta) Gianni Pulone (scena usunięta) Franca Sciutto (scena usunięta) Opis fabuły[edytuj | edytuj kod] Paul ma 45 lat, starzeje się, łysieje i siwieją mu włosy, zaczyna tyć. Jego żona popełniła samobójstwo podcinając sobie żyły w wannie. Będąc w szoku i załamaniu po odejściu żony Paul spotyka się z 20-letnią Jeanne. Jeanne jest atrakcyjną kobietą, która ma wyjść wkrótce za mąż. Razem spędzają trzy dni uprawiając brutalny, perwersyjny seks. Według planu Paula ma być on pozbawiony zobowiązań, choć Paul przywiązuje się do młodej Jeanne. Nie rozmawiają ze sobą o tym co jest na zewnątrz, o czym myślą, kim są. W ich prawie pustym mieszkaniu są tylko we dwoje. Po rozstaniu, odnajduje ją ponownie i zabiera do eleganckiego baru tango. Jeanne nie chce jednak wracać do swojego byłego kochanka i ucieka przed nim. Paul goni ją do jej mieszkania, gdzie Jeanne zastrzeli go w samoobronie. Kontrowersje[edytuj | edytuj kod] We Włoszech zabroniono dystrybucji filmu, wszystkie kopie oficjalnie zniszczono, a sąd pozbawił reżysera praw obywatelskich na 5 lat i skazał na 4 miesiące aresztu w zawieszeniu. Po wielu latach cofnięto cenzurę, a film wszedł do kin w nieznacznie skróconej wersji (Bertolucci zachował kopię). W USA dostał najwyższą kategorię wiekową – „X”, zamienioną w 1997 na „NC-17”. Maria Schneider, która zagrała główną rolę żeńską, musiała odbyć kurację w szpitalu psychiatrycznym i nigdy więcej nie odezwała się do reżysera Bertolucciego, który ekranizował część własnych fantazji erotycznych. Nominacje[edytuj | edytuj kod] Nominacja do Oscara dla Marlona Brando jako najlepszego aktora pierwszoplanowego i Bernarda Bertolucciego jako najlepszego reżysera (1974). Nominacja do Złotego Globu dla najlepszego dramatu i Bernarda Bertolucciego jako najlepszego reżysera (1974). Nominacja do nagrody BAFTA dla Marlona Brando jako najlepszego aktora pierwszoplanowego (1974). Nominacja do nagrody DGA dla Bernarda Bertolucciego za najlepsze osiągnięcie reżyserskie w filmie fabularnym (1974). 48. miejsce na liście 100 najlepszych amerykańskich melodramatów wszech czasów (2002). Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod] Plakat filmu Ostatnie tango w Paryżu w bazie IMDb (ang.) Ostatnie tango w Paryżu w bazie Filmweb pde

W roku 1873 włoski reżyser Bernardo Bertolucci nakręcił film Ultimo tango a Parigi, w którym główne role zagrali Marlon Brando i Maria Schneider. Po premierze wybuchł skandal – cenzura szalała, próbując brutalnie kastrować film, poza tym wniesiono skargę do sądu w Bolonii, żądając konfiskaty dzieła i kary dla jego twórców, jednak sąd oddalił zarzuty, motywując to zaletami artystycznymi. Widzowie okupowali kina i przez dłuższy czas Ostatnie tango w Paryżu było największym przebojem kasowym na Zachodzie oraz głównym obiektem zainteresowania najpoważniejszych krytyków, którzy analizowali film pod względem formalnym, moralnym i obyczajowym, odnajdując w nim wiele wartości. Po tak spektakularnym sukcesie, w roku 1973, zamówiono powieść, która miała być oparta na przebojowym filmie i... znów zapachniało sensacją. Mało znany prozaik angielski Robert Alley napisał Last Tango in Paris tak umiejętnie, że powieść tę rychło uznano za pełnowartościowy utwór literacki, o czym zdecydowały subtelności stylistyczne, wnikliwość psychologiczna oraz nastroje, jakie nie pojawiły się w filmie, co – zdaniem wielu znawców – znacznie wzbogaciło pierwowzór Bertolucciego.

Ostatnie Tango w Paryżu Czas trwania: 1h 40min, bez przerw Opis: Dwoje obcych ludzi. Stalowy most. Puste mieszkanie. Pożądanie… Ile tak naprawdę potrzeba, by wyzwolić zwierzęcą namiętność? Czy pomiędzy mężczyzną i kobietą może wytworzyć się więź oparta tylko na cielesności? A jeśli tak, to jakie będą tego konsekwencje? Paul i Jeanne wpadają w pułapkę takiej właśnie relacji. Każde z nich ma coś do ukrycia, jednak stają przed sobą nadzy, by uciec od przytłaczającej rzeczywistości. Po premierze filmu Bernardo Bertolucciego wybuchł społeczny i kulturalny skandal. Pierwszy raz kino mówiło o seksualności tak otwarcie i bezpretensjonalnie. Do sądów wpływały kolejne skargi, a cenzura próbowała usunąć większość śmiałych scen. Choć film szybko stał się największym przebojem kasowym na Zachodzie, w Polsce okresu PRL-u był tematem zakazanym. Swoją kinową premierę w naszym kraju miał dopiero 19 sierpnia 2011 roku! Dziś, kiedy seks na ekranie przestał być tematem tabu, a wręcz się do niego przyzwyczailiśmy, warto zastanowić się nad jego statusem także na teatralnej scenie. Spektakl dla widzów pełnoletnich. Recenzja: "Wow" - tylko to słowo ciśnie mi się na usta po obejrzeniu całego spektaklu. Naprawdę ciężko było mi zebrać myśli, zresztą... po kilku dniach dalej mam z tym problemy. Dlaczego? Bo "Ostatnie Tango w Paryżu" zdecydowanie potrafi zaszokować, a adnotacja, że spektakl jest dla widzów pełnoletnich zdecydowanie warto tu podkreślić. Paul i Jeanne nie znają nawet swoich imion, ale pod wpływem chwilowej namiętności trafiają do łóżka. Młoda dziewczyna, która marzy o wielkich emocjach i skrzywdzony przez swoją żonę facet to naprawdę wybuchowa kombinacja. Pomimo sporej różnicy wieku, opierają swoją relację tylko i wyłącznie na sprawach seksualnych, prowadząc swego rodzaju podwójne życie. Ich historia kończy się jednak dosyć tragicznie, bo tylko z pozoru można by powiedzieć, że znajomość tylko dla cielesności może być łatwa. Aktorzy byli po prostu świetni, chociaż słowo "obłędni" pasowałoby tu chyba bardziej. Nie dosyć, że przedstawili swoje postacie w sposób bardzo realistyczny, sprawiając, że grani przez nich bohaterowie byli bardzo autentyczni, to jeszcze charakterystyczny sposób zachowania zdecydowanie zapadnie w moją pamięć na długi czas. Nie dziwił mnie więc fakt, że po zakończeniu spektaklu brawa trafy chyba przez kilka, jak nie kilkanaście minut. W swoim życiu widziałam naprawdę wiele przedstawień i wielu utalentowanych aktorów, ale pani Jesionowskiej i panu Przybył należy złożyć wyrazy uznania. Bardzo doceniam też aktorkę za to, że bez żadnego skrępowania była w stanie grać na scenie nago. Samo odgrywanie tych miłosnych fragmentów też było całkiem sporym wyzwaniem, a ona zdecydowanie sprostała temu zadaniu, sprawiając, że widz wpatrywał się w to wszystko jak zaczarowany. Scenografia nie była zbyt urozmaicona, aczkolwiek rekwizyty zdecydowanie wszystko urozmaicało. Bardzo podobały mi się stroje głównej bohaterki - nie tylko sukienki, ale także jej bielizna i suknia ślubna, a może to po prostu pani Jesionowska we wszystkim wyglądała tak zjawisko? Warto także wspomnieć o muzyce, która zdecydowanie była bardzo ważnym elementem tego spektaklu i była to chyba pierwsza rzecz, na której skupiłam swoją uwagę. Podsumowując: Osoby dorosłe powinny kiedyś obejrzeć "Ostatnie Tango w Paryżu" - śmiałą sztukę, która zdecydowanie pozostawia wiele do przemyśleń. *** Poskromienie złośnicy Czas trwania: 2h 40min (jedna przerwa) Opis: A co jeśli ona nie chce? A gdy okaże się, że jemu zależy tylko na pieniądzach? Na drodze do szczęścia pięknej i łagodnej Bianki staje starsza siostra, Katarzyna. Zgodnie z wolą ojca, to ona musi wyjść za mąż pierwsza. Kłopot jedynie w tym, że zdążyła już zrazić do siebie wszystkich mężczyzn w okolicy. Nadzieja pojawia się wtedy, gdy do Padwy przybywa z Werony – miasta miłości – Petruchio. Jemu nie straszne są żadne kobiece humory, byle tylko posag był odpowiednio wysoki. Pełen brawurowej pewności siebie, zgadza się uwieść dziewczynę. To jednak dopiero początek damsko-męskiego pojedynku, w którym ceną jest szczęście… tej trzeciej. William Shakespeare dobrze wiedział, że z miłością nie ma żartów. Zanim jednak napisał słynną tragedię „Romeo i Julia”, światło ujrzała komedia „Poskromienie złośnicy” – jedno z jego pierwszych dzieł. Choć z pozoru tekst wydaje się lekki i błahy, jego humor niesie za sobą wiele prawd, po które na przestrzeni lat sięgali zarówno twórcy filmowi (w kolejnych ekranizacjach role Petruchia grali Richard Burton, John Cleese czy Heath Ledger), jak i teatralni (wystarczy tu wymienić Zygmunta Hübnera czy Krzysztofa Warlikowskiego). Realizacja Tadeusza Bradeckiego przenosi widzów do słonecznej Italii, zręcznie żonglując kalkami i stereotypami na temat włoskich kochanków. Recenzja: KOCHAM, KOCHAM, KOCHAM - zdecydowanie najlepszy spektakl, a już na pewno komedia, jaką kiedykolwiek widziałam. Pełno humoru, cudowni aktorzy i niepowtarzalny klimat. Zdecydowanie powrócę jeszcze kiedyś do tego przedstawienia - raz to bowiem za mało, żeby uradować swoje oczy. Takie spektakle zasługują na to, żeby oglądać je wielokrotnie! Pomimo że na scenie pojawiło się naprawdę wielu aktorów, to każdy z nich był znakomity. Widać było, że czują się w swoich rolach jak ryby w wodzie. Dało się to odczuć, chociażby przez klimat, jaki stworzyli odbiorcom. Sposób, w jaki grali... To naprawdę było mistrzostwo! Nie dało się oderwać od nich wzroku. Chociaż głównym bohaterom należy oddać honor i przyznać, że naprawdę świetnie się spisali, to moje serce bije dla osób, które grały służbę. Jestem pewna, że gdy obejrzycie ten spektakl, to zrozumiecie, dlaczego aż tak bardzo doceniłam sposób, w jaki oni zagrali! Sam sposób wypowiedzi, gestykulacja, mimika... Czegóż chcieć więcej od dobrego aktora? W swego rodzaju przerywnikach górowały włoskie piosenki śpiewane przez jedną z aktorek, za co zdecydowanie należą się wyrazy uznania. Najbardziej mnie jednak rozbawił fakt, że na jednej z tych włoskich melodii stworzono reklamę "Zupa Romana" i aktorzy zaśpiewali właśnie tę wersję w refrenie, a zwrotki śpiewali w obcym języku. Sama sceneria była tu niezwykle dopracowana - co rusz pojawiało się na scenie coś nowego. Rekwizytów była masa - łącznie z jazdą na skuterze, albo z garnkami, którymi Złośnica rzucała po scenie z niezwykłą zawziętością. Nie wspominając już o kostiumach, szczególnie pana młodego... Wszyscy odpowiedzialni za ten spektakl wykonali kawał dobrej roboty, ale naprawdę było warto - "Poskromienie złośnicy" zdecydowanie jest hitem. Kiedy nastała przerwa, siedziałam jak osłupiała, nie mogąc nawet wstać z fotela. Tyle wrażeń sprawiało, że nie potrafiłam zebrać myśli, a w głowie powtarzałam tylko, że to, na co patrzę, jest po prostu fenomenalne. Warto docenić tu także Szekspira i jego ogromny wkład - gdyby nie on, nigdy nie mielibyśmy możliwości zobaczyć tego przedstawienia, chociaż te współczesne wstawki zdecydowanie pasowały do przedstawianej historii! Muszę przyznać, że emocje i humor były tak świetnie oddane, że poruszyły nie tylko mnie, ale i całą publiczność. Jestem stuprocentowo przekonana, że nie jest to moje ostatnie zetknięcie z "Poskromieniem złośnicy". Bilety na oba przedstawienia można kupić na stronie Teatru Śląskiego

Uznany za jeden z najbardziej skandalizujących filmów w historii - dramat "Ostatnie tango w Paryżu" włoskiego reżysera Bernardo Bertolucciego od piątku można oglądać na polskich dużych ekranach. Obraz, zrealizowany w roku 1972, trafi do regularnej dystrybucji kinowej w Polsce po raz pierwszy - blisko 40 lat po światowej premierze. Główne role w "Ostatnim tangu w Paryżu" grają Marlon Brando i Maria Schneider. Bohaterowie filmu, starzejący się Amerykanin Paul (Brando) i młoda Francuzka Jeanne (19-letnia wówczas Schneider) spotykają się w pustym mieszkaniu w Paryżu. Niczego o sobie nie wiedząc, angażują się w intensywny, intymny związek. Oznacza on dla nich przekraczanie kolejnych barier. Historia opowiedziana przez Bertolucciego - przepełniona perwersyjnym erotyzmem, podszytym psychoanalizą - oddaje nastrój dekadenckiej rozpaczy, zakorzenionej w myśli egzystencjalnej. Romans pary załamuje się w momencie, gdy Jeanne odkrywa tajemnicę Paula - żona Amerykanina popełniła samobójstwo, a mężczyzna przypłacił to załamaniem nerwowym. "Ostatnie tango w Paryżu" ("Ultimo tango a Parigi"), wspólna produkcja Francji i Włoch - ze zdjęciami Vittorio Storaro oraz muzyką wybitnego argentyńskiego saksofonisty jazzowego i kompozytora Gato Barbieriego - zostało docenione przez amerykańską Akademię Filmową. Nominowano je do dwóch Oscarów: dla Brando w kategorii najlepszy aktor pierwszoplanowy i dla Bertolucciego za reżyserię. W rodzinnym kraju reżysera obraz, z powodu śmiałych scen erotycznych, wywołał skandal obyczajowy. Miał we Włoszech poważne problemy z kinową dystrybucją, a sąd w Bolonii oskarżył jego twórców o rozpowszechnianie pornografii. Sam Bertolucci wyznał po realizacji tego filmu, że jego idea wzięła się z osobistych fantazji. "+Ostatnie tango w Paryżu+ to poruszająca opowieść o samotności człowieka, o poczuciu wewnętrznej pustki. Zawężanie odczytywania tej historii do warstwy erotycznej sensacji, do fascynacji seksualnej dojrzałego mężczyzny młodą kobietą jest dużym błędem" - zaznaczył w rozmowie z PAP krytyk Andrzej Bukowiecki. "Bertolucci stworzył film pod względem artystycznym niezwykły. Do historii przeszła wspaniała rola Marlona Brando" - przypomniał Bukowiecki. W Warszawie "Ostatnie tango w Paryżu" obejrzeć można będzie w kinie Kultura. Bernardo Bertolucci, syn poety Attilio Bertolucciego, urodził się 16 marca 1940 r. w Parmie w północnych Włoszech. Pierwsze kroki w świecie filmu stawiał w wieku 21 lat - jako asystent reżysera Piera Paolo Pasoliniego na planie jego filmu "Włóczykij". Pierwszym samodzielnym filmem Bertolucciego była "Kostucha" z 1962 r., zrealizowana na podstawie scenariusza Pasoliniego. Do najbardziej znanych filmów Bernardo Bertolucciego należą - obok "Ostatniego tanga w Paryżu" - "Konformista" (1970, nominowany do Oscara za scenariusz i do Złotego Niedźwiedzia w Berlinie), "Tragedia śmiesznego człowieka" (1981, nominacja do Złotej Palmy w Cannes), "Ostatni cesarz" (1987, uhonorowany 9 Oscarami - w tym za najlepszy film, reżyserię i scenariusz, 3 nagrodami BAFTA, francuskim Cezarem, 4 Złotymi Globami i Europejską Nagrodą Filmową), "Pod osłoną nieba" (1990), "Mały Budda" (1993), "Ukryte pragnienia" (1996, nominacja do Złotej Palmy), "Rzymska opowieść" (1998) oraz "Marzyciele" (2003).

ostatnie tango w paryżu scena łóżkowa